دوریت زمستانی دیگر است ،

 کمتر از من دور شو ،

باز سرما خورده ام

متنفرم از انسان هایی که دیوار بلندت را می بینند

ولی به دنبال همان یک آجر لق

هیچ وقت نباید به اجبار خندید !

گاهی بــاید تا نهایت آرامش گــریه کرد …

لبخـــــند بعد از گریه ؛

از رنگــــین کمــــآن بعد از بـــآران هم زیبـــاتره …

حضرت عباس یادم داد

وقتی به خدا دست دادی دیگر نباید دستت را پس بگیری

خاطره یعنی یک سکوت غیر منتظره میان خنده هایی بلند!

خدایا بفهمانم که بی تو چه میشوم اما نشانم نده ...

مهربانا هم بفهمانم هم نشانم بده من با تو چه خواهم شد .

وقتی به یک سلوک و آرامش خاص می رسی که

همه چیز را پائین بیاوری

و فقط « خــدا » را اون بالا نگه داری .